บทนำ

เนื้อเรื่อง

เวลา 14:00 ณ High Schoolแห่งหนึ่ง
Thack you Teacher!!!!
เสียงของนักเรียนห้องA-8 พร้อมใจกันขอบคุณอาจาร์ยและเก็บของเตรียมกลับบ้าน
"ซาโตนี่วันนี้กลับบ้านยังไงอ่ะ" ทอมร่างบางที่กำลังวุ่นกับการเก็บกระเป๋าอยู่นั้นหันหลังกลับมามองเจ้าของเสียงและเจ้าของเสียงนั้นก็คือ "สนุ๊กเกอร์"
"อ้าวสนุ๊กวันนี้เราจะนั่งรถกกลับเองอ่ะ แล้วสนุ๊กอ่ะกลับยังไง"เมื่อร่างบางเห็นว่าเป็นสนุ๊กเกอร์ก็รีบตอบกลับด้วยสีกน้ายิ้มแย้มทันที
"อ๋อ เราก็กลับเองเหมือนกันงั้นวันนี้เรานั่งรถกลับด้วยกันนะ" ร่างบางตอบรับอย่างยิ้มแย้มเพราะอย่างน้อยวันนี้เขาก็มีเพื่อนกลับบ้านด้วยกันแล้ว
"ไปสนุ๊กกลับบ้านกัน" เมื่อเก็บของเสร็จทอมร่างบางก็หันไปบอกกับสนุ๊ก เขาเดินลงไปยังหน้าโรงเรียนเพื่อไปเรียกรถประจำทางกลับบ้าน ด้วยความที่สองคนนี้บ้านอยู่ด้วยกันจึงได้กลับบ้านด้วยกันบ่อย เมื่อทั้งสองคนเดินถึงหน้าโรงเรียน เป็นเรื่องธรรมชาติที่หน้าโรงเรียนจะมีขนมอะไรมากมายขาย
"กินไรกันดีอะ ซาโตนี่" สนุ๊กเอ่ยถาม
"ไม่รู้ดิอะไรก็ได้ ^^" ด้วยความเขินในใจของซาโตนี่เลยทำให้ซาโตนี่ไม่ค่อยจะได้ตอบอะไรมากมายนัก 
งั้นเขากินยำมาม่านะ สนุ๊กเกอร์ยิ้มหวานให้ซาโตนี่
อืม!!! กินด้วยดีกว่าน่าอร่อยดีเหมือนกัน ซาโตนี่ยิ้มหวานให้กับสนุ๊กก่อนจะหันไปสั่งแม่ค้าว่า 
"ป้าค้าบบบบบ ขอยำมาม่า2ถ้วย ไม่เผ็ด ไม่ผัก นะป้า อ๋อที่สำคัญกุ้งเยอะนะ" ซาโตนี่รู้ดีว่าสนุ๊กเกอร์ชอบกินกุ้งมาก
"แหม่ ซาโตนี่ยังจำได้อีกหรอว่าเราชอบกินกุ้ง" 
"จำได้ดิ อะไรที่สำคัญกับเราอ่ะ เราจำได้หมดและ"
"ฮะ!! อะไรนะการที่เราชอบกินกุ้งนี้มันสำคัญกับเธอตรงไหน"  สนุ๊กเกอร์ถามด้วยความสงสัย
"เอออ.... ป่าวไม่มีไรหรอกแฮะๆ" ทอมร่างบางหัวเราะร่วนๆเพื่อกลบเกลื้ินอาการเขินของตัวเอง
สนุ๊กเกอร์มองหน้าแดงๆของซาโตนี่อยู่ประมาณ3นาที
"เสร็จแล้วจ๊ะ" แม่ค้าพูดขึ้นมาขัดจังหวะ ทั้งสองคน
"เท่าไหร่ค้าบป้า"
"60  บาทจ๊ะ" 
"นี่ คับป้า ขอบคุณค้าบบบ"
"ไปสนุ๊กเกอร์กลับบ้านกัน" ทอมร่างบางรับของจากแม่ค้า และหันไปบอกกับสนุ๊กเกอร์
ทั้งสองคนเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์  และเมื่อเวลาผ่านไป 5นที รถโดยสารประจำทางก็มา
"ไปสนุ๊กรถมาแล้ว"
"ไป..." หญิงสาวตอบรับโดยไม่ได้พูดอะไร มาก
เมื่อรถประจำทางมาจอดตรงป้ายทั้งสองคนก็เดินขึ้นไปในรถเมื่อทั้งสองกำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้รถก็ดันออกตัวก่อนทำให้สนุ๊กเกอร์ตั้งหลักไม่ทันเซไปข้างหน้า โชคดีที่ซาโตนี่รั้งแค้นของเขาเอาไว้ได้ทันไม่งั้นสนุ๊กเกอร์คงจะกลิ้งไปข้างหน้าแล้ว เมื่อได้สติ สนุ๊กเกอร์ก็หันไปหา ซาโตนี่ เพื่อจะกล่าวคำว่าขอบคุณแต่เมื่อหน้าของสนุ๊กเกอร์หันไปก็พบว่าหน้าของซาโตนี่เข้ามาใกล้หน้าของสนุ๊กเกอร์จนจมูกแทบจะชนกันแล้ว เมื่อทั้งคู่ได้สติก็รีบขเยิบตัวออกห่างกันและลงไปนั่งที่เก้าอี้ 
"ขอโทดนะสนุ๊ก เมื่อกี้เราไม่ได้ตั้งตัวจิง" ^^"
"ไม่เป็นไรขอบคุณนะที่จับเราไว้" :) 
หญิงสาวกล่าวขอบคุณซาโตนี่ แต่จะมีใครรู้บ้างว่าตอนนี้ในหัวใจของซาโตนี่มันเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับมันจะกระเด็นออกมาจากหน้าออกแล้ว ><" 
ซาโตนี่หยิบโทรสับของเขาขึ้นมาพร้อมกับหูฟัง 
"ฟังเพลงไรอะ ฟังมั้งดิ" หญิงสาวขอเพลงฟังจากซาโตนี่
"อะเอาไปดิ แต่ไม่รู้ว่าสนุ๊กจะชอบป่าวนะ" 
"ดวงใจฉันคิดถึงเธออยู่ เธอโปรดจงรู้ดวงใจว่า ยังปราถนาจะกลับมาเพื่อพบเธอ สุดที่รัก"
หญิงสาวนำหูฟังอีกข้างหนึ่งไปเสียบที่หูของเธอ เมื่อได้ยินเสียงเพลงก็พูดขึ้นว่า รอวันฉันรักเธอใช่ปะเราโคนตชอบเลยอะ ^^"
ซาโตนี่รู้สึกหัวใจเต้นเต้นแรงขึ้นเมื่อรู้ว่าสนุ๊กเกอร์ก็ชอบเพลงนี้เหมือนกัน 
โฮ้แต่เพลงนี้ นานมากเลยนะ ตั้งแต่สมัยพ่อเราม.2เลยนะเนี่ย ซาโตนี่แกล้งพูดขึ้น
โฮ้ถึงจะนานแต่เราว่ามันเพราะมากเลยนะ ^^"
ซาโตนี่ไม่ได้เถียงแต่อย่างไรเพราะเพลงนี้ก็เพราะจริงๆ
เวลาผ่านไปไม่นานนักทั้งคู่ก็เดินลงรถกที่ป้ายหน้าหมู่บ้าน ปกติแล้วซาโตนี่จะต้องลงก่อนเพราะหมูบ้านของเขาถึงก่อนหมู่บ้านของสนุ๊กเกอร์ เมื่อซาโตนี่ก้าวลงจากรถ เขาก็ยื่นมองและโบกมื บ๊ายบายให้สนุ๊กจนกว่ารถจะผ่านไปลับตาเขาถึงจะหันหลังเดินกลับเขาไปในหมู่บ้าน วันนี้ซาโตนี่รู้สึกหัวใจพองโตมาก เพราะอย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้ฟังเพลงกับสนุ๊กเกอร์ ระหว่างทางเดินกลับบ้าน เสียงโทรสับของซาโตนี่ก็ดังขึ้น 
"ฮัลโหล"
"ฮัลโหล ซาโตนี่อยู่ไหนแล้วลูก"
"อ้าวป๋า อยู่หน้าหมู่บ้านแล้วค้าบบ กำลังเดินไปที่บ้าน" 
"เหรอแล้ววันนี้ทำไมกลับช้าจัง 
"อ๋อ ไปส่งแฟนมาป๋า 555."
"เออ ไอตัวแสบเดียวพ่อเคียร์งานเสร็จแล้วจะรีบกลับไปนะ" 
"ค้าบ ป๋าเดี่ยวเจอกัน หวัดดีค้าบบบ ป๋า"
"จ๊าาาาลูก"
เมื่อวางสายเสร็จซาโตนี่ก็เดินเข้าหมู่บ้านอย่างมีความสุข!!!!
มาแล้วนะค้าบบบ สำหรับบทนำ
ยังไงก็แสดงความคิดเห็นกันได้นะค้าบบบบ ^^"